Erofili
10 supporters
Διήγημα "Τ' αρραβωνιάσματα"

Διήγημα "Τ' αρραβωνιάσματα"

Nov 10, 2020

Ήταν απόγευμα. Κι όπως κάθε απόγευμα, καθόταν στο μικρό κηπάκο της, πίνοντας τον ελαφρύ γλυκό ελληνικό καφέ της. Μια στις τόσες έβγαζε φωνή καμιά γειτόνισσα: «Κυρα-Σοφία! Ε, κυρα-Σοφία, έλα να πιούμε ένα καφέ να περάσει η ώρα». Τότες ετοιμαζότανε και πήγαινε επίσκεψη στη γειτόνισσα, πότε κρατώντας ένα βαζάκι γλυκό κυδώνι που ‘χε φτιάξει μονάχη της, πότε ένα κουτί βουτήματα να τα δοκιμάσουν με τον καφέ.

Είχαν περάσει έτσι τόσα απογεύματα, τόσα χρόνια. Και ποτέ δε στεναχωρέθηκε για τα χρόνια που έφευγαν και την άφηναν πίσω. Είχε τόσα και τόσα πράγματα ν’ ασχοληθεί, που γέμιζε η μέρα της κι ούτε που καταλάβαινε πότε ερχότανε τ’ απόγευμα, να κάτσει, να ξεκουραστεί, να πιει τον καφέ της. Λίγο να καθαρίσει το σπίτι, λίγο να ταχτοποιήσει, λίγο να βάλει κάτι να μαγειρέψει, λίγο να βγει στον κήπο να ποτίσει τα λιγοστά δεντράκια και τις τριανταφυλλιές, είχε πάει μεσημέρι.

Μετά να φάει και να καταπιαστεί με κανένα γλυκό, ερχόταν και το απόγευμα. Ούτε να ξεκουραστεί λίγο το μεσημέρι δεν προλάβαινε, έτσι, να ξαπλώσει και ν’ αποκοιμηθεί στον καναπέ του σαλονιού ή στο μέσα κρεβάτι. Όχι δηλαδή πως είχε ανάγκη από ξεκούραση. Ούτε τα εξήντα δεν είχε κλείσει και πέρα απ’ αυτό, ήταν από μόνη της σκληρό καρύδι. Γιατρό δεν είχε επισκεφτεί από ανάγκη. Μια φορά είχε πάει, έτσι για να σιγουρευτεί πιο πολύ ότι είναι μια χαρά, αλλά πάνε τώρα πάνω από δέκα χρόνια.

Να, τέτοια σκεφτότανε κάθε απόγευμα, μέχρι που περνούσε η ώρα κι έμπαινε πια μέσα, να συγυρίσει πάλι λίγο, να φάει κάτι πρόχειρο και μετά να πέσει να κοιμηθεί. Μα σήμερα είχε δουλειά να κάνει. Δουλειά τώρα, τρόπος του λέγειν.

[Διάβασε τη συνέχεια του διηγήματος στο erofilipateraki.gr.]

Enjoy this post?

Buy Erofili a coffee

More from Erofili