Παρακάτω μπορείς να διαβάσεις δωρεάν το πρώτο μου e-book με τίτλο Ζωή δίχως στήριγμα. Σου παραθέτω την αρχή και έπειτα τα link από όπου μπορείς να το κατεβάσεις δωρεάν.
Αν σε ενδιαφέρει το πώς γεννήθηκε αυτή η ιστορια μπορείς να διαβάσεις περισσότερα εδώ.
Αν θέλεις να αποκτήσεις το audio book σε μορφή mp3 πάτησε εδώ.
Το φως του ήλιου τον τύφλωνε καθώς οδηγούσε. Μέσα στη βιασύνη του δεν πρόλαβε να πάρει τα γυαλιά του. Ακόμα όμως κι αν δε βιαζόταν σίγουρα θα τα ξεχνούσε. Μόλις του είχαν τηλεφωνήσει από το νοσοκομείο, η Εύη γεννούσε. Ένιωθε τόσο χαρούμενος! Έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Δεν ήθελε να λείπει μια τέτοια στιγμή απ' το πλευρό της. Δεν του είχαν δώσει ούτε μια μέρα άδεια απ' τη δουλειά. Ο διοικητής του ήταν ένας πολύ στυφός άνθρωπος και σπάνια έκανε τέτοιες χάρες. "Κύριε διοικητά, γεννάει η γυναίκα μου" έσπευσε να του πει μόλις του τηλεφώνησαν. "Πρέπει να φύγω." Περίμενε να του δώσει μια ευχή ή έστω να χαμογελάσει. Αλλά αυτός αγέλαστος όπως πάντα ίσα που κούνησε το κεφάλι του.
Έτσι όπως έτρεχε στο δρόμο ξέχασε να σταματήσει σε ένα ζαχαροπλαστείο ή σε ένα ανθοπωλείο. Δεν πείραζε, όμως. Θα της τα έφερνε μια άλλη μέρα όταν ερχόταν στο σπίτι με το μωρό. Τώρα δεν είχε χρόνο να γυρίσει. Μπήκε τρέχοντας στο νοσοκομείο και κατευθύνθηκε προς την υποδοχή. Η νοσοκόμα του είπε που να πάει. Σκέφτηκε ότι η γυναίκα του, η Εύη τέλος πάντων, τον χρειαζόταν και παρόλο που δείλιασε την τελευταία στιγμή, έβαλε τα ειδικά αποστειρωμένα ρούχα και μπήκε.
Με την Εύη γνωρίστηκε τυχαία περίπου ενάμιση χρόνο πριν. Μέχρι τότε δεν πίστευε στον κεραυνοβόλο έρωτα. Μόλις είχε τελειώσει τη σχολή υπαξιωματικών και είχε μεταφερθεί στη μονάδα που θα υπηρετούσε, στη Θήβα. Ένα σαββατόβραδο είχε βγει με συναδέλφους του και την είδε να περνάει. Μαγνητίστηκε. Άφησε τους άλλους σύξυλους και σκεφτόταν πώς να την πλησιάσει, τι να της πει για να μην παρεξηγηθεί. Τελικά αγόρασε μια ανθοδέσμη, της έγραψε μια κάρτα και της την έδωσε. "Αν θέλεις κι εσύ, πάμε αύριο το απόγευμα για ένα φιλικό καφέ. Μάρκος." Κατάλαβε ότι κι εκείνη τον είχε προσέξει. Βγήκαν το επόμενο απόγευμα και το μεθεπόμενο και το παραμεθεπόμενο... Σε μια βδομάδα εξέφρασαν τον έρωτά τους δίνοντας το πρώτο τους φιλί κι από τότε ήταν αχώριστοι.
Ο Μάρκος ήταν τότε είκοσι ένα και η Εύη δεκαοχτώ. Πήγαινε στην τελευταία τάξη του λυκείου. Όταν έμαθαν για τη σχέση της κόρης τους, οι γονείς της Εύης δεν το πήραν με καλό μάτι. Οι γονείς του Μάρκου από την άλλη, τις λίγες φορές που του τηλεφωνούσαν από τη Θεσσαλονίκη του έλεγαν ότι ήταν τελείως επιπόλαιο να κάνει σχέση με μία κοπέλα η οποία έμενε εκεί καθώς σε δύο χρόνια αυτός θα έφευγε. Εξάλλου η κοπέλα ήταν κοριτσάκι, πήγαινε ακόμα σχολείο. Ο Μάρκος δεν καταλάβαινε την εναντίωση των γονιών του στην επιλογή του. Ούτε των γονιών της Εύης. Τους πείραζε λέει που ήταν στρατιωτικός. Όμως αυτό θα το δεχόταν μόνο ως πρόβλημα της Εύης, αφού αν οι μεταθέσεις του επηρέαζαν κάποιον άλλον εκτός από εκείνον θα ήταν η Εύη. Καταλάβαινε ότι το επιχείρημα των γονιών της Εύης ήταν απλή πρόφαση, δεν μπορούσε όμως να καταλάβει τον πραγματικό λόγο. Το ότι η κόρη τους θα ήταν μακριά τους δεν του φαινόταν τόσο σοβαρός λόγος. Άλλωστε, ποιος τους έλεγε ότι αν έβρισκε κάποιον άλλο αργότερα θα έμενε εκεί;
Παρά τις αντιρρήσεις του οικογενειακού τους περιβάλλοντος, ο Μάρκος και η Εύη συνέχισαν να βλέπονται. Η Εύη ως σχεδόν ανήλικη ακόμη είχε να αντιμετωπίσει συνέπειες και αντίποινα. Οι γονείς της για να την αποτρέψουν από αυτή τη σχέση, της έκοψαν το χαρτζιλίκι μέχρι να ξεκόψει από αυτόν τον Μάρκο. Δε μπορούσε να μην του το πει, έπρεπε να ξέρουν που βαδίζουν. Ο Μάρκος παρά τη στεναχώρια του που δημιουργούνταν εμπόδια στη σχέση τους, της είπε ότι απ' τη στιγμή που είναι μαζί είναι ένα, σαν να ήταν παντρεμένοι, οπότε ότι έχουν είναι και για τους δύο. Της είπε ότι θα της έδινε αυτός ό,τι χρειαζόταν. Η Εύη ανέκτησε το κουράγιο της και συνέχισαν χαρούμενα την έξοδό τους.
Στο εξής η σχέση της Εύης με τους γονείς της ψυχράνθηκε και ενώ έμεναν κάτω από την ίδια στέγη ένιωθαν ξένοι. Όταν μετά από καιρό η Εύη έμεινε έγκυος, αφού το συζήτησε με το Μάρκο αποφάσισε να τους το πει. Πίστευαν και οι δύο ότι θα άλλαζαν στάση μόλις άκουγαν τα νέα. Έκαναν λάθος. Τα πράγματα όχι μόνο δεν καλυτέρεψαν αλλά οι γονείς της μόλις το έμαθαν έγιναν έξαλλοι. Ήταν μόνο δεκαοχτώ χρονών, της έλεγαν, δεν είχε τελειώσει καν το λύκειο και σε ένα μήνα έδινε εξετάσεις. Πώς ήταν δυνατόν να θέλει να κρατήσει αυτό το παιδί; Ήταν σειρά της Εύης να γίνει έξαλλη. Πώς τολμούσαν να της λένε να σκοτώσει το παιδί της; Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να κάνει κάτι τέτοιο. Μετά από αυτό οι γονείς της της έδωσαν τελεσίγραφο, ή ρίχνει το παιδί ή φεύγει από το σπίτι. Της έδωσαν μισή ώρα διορία να αποφασίσει την επόμενή της κίνηση.
Διάβασε τη συνέχεια του e-book Ζωή δίχως στήριγμα στις παρακάτω πλατφόρμες:
Για να μου γράψεις τις εντυπώσεις ή την κριτική σου μπες σε αυτή την ανάρτηση και άφησε σχόλιο ή στείλε μου mail απευθείας στο [email protected].