een klein mens, dood geboren, overleeft in rouw. ik koester haar ziel, en rust haar veilig in het verdriet.
Uit Lichaamsziel, van Pieter Bijwaard.
Een boek over rouw; een retraite in rouw. Een boek waarvan ik nooit had verwacht dat het me zo zou gaan raken, of waarmee ik me zo sterk zou identificeren. In maart dit jaar kwamen mijn vriend en ik erachter dat ik zwanger was, en hoewel ongepland op dat specifieke moment was het kindje zeer gewenst en geliefd. Helaas ben ik op 8 juli, na 19 weken zwangerschap, bevallen van ons overleden dochtertje Aster. Zij was niet met het leven verenigbaar vanwege een triploïdie. Ze is nu bij ons thuis, gecremeerd, in een kleine urn. En wij zijn leeg, zowel onze lichamen als onze handen. Zowel onze hoofden als ons huis. We hebben steun aan elkaar en onze omgeving, maar kunnen nog niet altijd woorden geven aan het gemis.
Ik geloof dat mensen overleven in de herinneringen die wij aan hen hebben. Aster overleeft in onze rouw. Aster overleeft in onze harten. Aster is en blijft ons eerste kindje, ons meisje, het kindje dat ons papa en mama heeft gemaakt. Ik probeer me niet te laten opslokken door de gedachten dat dit mijn schuld is, ik weet dat dat niet zo is. Toch voel ik soms dat ik meer voor haar had moeten zijn. Dat mijn lichaam meer voor haar had moeten doen. Het was mijn verantwoordelijkheid om haar gezond de wereld in te brengen. Deze gedachten en gevoelens probeer ik langzaam een plek te geven, want het is beter te accepteren dat ze er zijn dan ze weg te stoppen. Ik probeer van mijn hart de plek te maken die zij had verdiend.
Aster, 08-07-2021, 21:30, 90 gram. Voor altijd bij ons.