Κανένα σύννεφο στον ουρανό. Όλη μέρα είχε λιοπύρι, τώρα ευτυχώς θα έπεφτε ο ήλιος και θα δρόσιζε λιγάκι ο κάμπος. Ο Νικολής στάθηκε μια στιγμή να πιει λίγο νερό. Δύσκολη η δουλειά στο χωράφι αλλά άμα αγαπάς τη γη όπως την αγαπούσε ο Νικολής τότες δε σε πειράζει να την ποτίζεις ιδρώτα κάθε μέρα.
Ήταν εργατικό παιδί ο Νικολής. Η τιμή και το καμάρι των γονέων του. Ένα γιο τον είχανε και, δόξα τω Θεώ, ήταν ένα κομμάτι μάλαμα. Το νου του τον είχε στη δουλειά και στους γονείς του. Η μάνα του κάθε βράδυ έκανε το σταυρό της «Δόξα να ‘χεις Παναγία μου, καλύτερο γιο δεν μπορούσες να μου δώσεις».
Οι άλλοι νέοι του χωριού πήγαιναν σχεδόν κάθε αργά στο καφενείο κι έπιναν ρακές μέχρι το βράδυ. Ο Νικολής προτιμούσε να κάτσει στο σπίτι του, να δει λίγο τη μάνα του, να πει δυο κουβέντες με τον πατέρα του κι έπειτα να πάει να θέσει για να σηκωθεί νωρίς την άλλη μέρα να πάει στο χωράφι. Όχι πως δεν του άρεσαν οι παρέες. Όταν είχε γλέντι στο χωριό έβαζε το καλό του πατελόνι κι ένα παλιό σακάκι του πατέρα του που του έστρωνε καλά στους ώμους κι ήταν ο πρώτος στο χορό μέχρι που σταματούσαν τα όργανα. Όσο όμως κι αν τον γλυκοκοιτούσαν οι κοπελιές του χωριού αυτός δεν είχε το μυαλό του στους έρωτες.
Μέχρι που ήρθε στο χωριό η Ακριβή, ανιψιά του μπάρμπα Λευτέρη. Μεγάλη ατυχία την είχε βρει. Στα ξαφνικά αρρώστησαν κι οι δυο γονέοι της κι έμεινε μόνη. Άφησε το σπίτι της στη χώρα κι ήρθε να μείνει με την οικογένεια του θείου της. Όταν φανερώθηκε πρώτη φορά στην εκκλησιά όλα τα μάτια αυτήν κοιτάζανε και μόνο ο παπάς ίσως είχε ακόμα το νου του στη λειτουργία.
[Διάβασε τη συνέχεια του διηγήματος στο erofilipateraki.gr.]